از نتايج بارز روزه برانگيختن حس همدردى نسبت به مستمندان و همنوعان تنگدست است. آنانكه زندگى آسوده ايى دارند و رنج فقر و طعم گرسنگى و تشنگى را نچشيده اند، ممكن است از حال مستمندان غافل بمانند و روزه وسيله ايى است كه آنان را از غفلت مى رهاند و رنج مستمندان را به ياد آنان مى آورد تا به دستگيرى فقيران همت گمارند و به درد دل آنان برسند.

از سويى به احسان و اطعام و انفاق به مستمندان در ماه مبارك رمضان بسيار سفارش شده است، و از سوى ديگر گرسنگى و تشنگى روزه موجب درك رنج مستمند مى گردد، و بدين ترتيب ثروتمند به فقير نزديك مى شود، و احساسها رقت مى يابد، و احسان و انفاق فزونى مى گيرد، و جامعه كمك به همنوع را مى آموزد.

«مواسات» يعنى سهيم ساختن برادران در رزق و روزى، و ماه رمضان را شايد به همين جهت ماه «مواسات» ناميده اند تا مسلمانان به احسان نسبت به هم بپردازند، و با تمرين بر اين صفت ارزنده انسانى، جامعه را از حقد و كينه برهانند، و برادروار در كنار هم از نعمتهاى الهى بهره بگيرند; و شايسته است كه روزه داران به همه اين نكات انسانى روزه توجه كنند، و بكوشند واقعاً فريضه روزه را آنچنان كه بايد بجا آورند و ماه مبارك رمضان را آنچنان كه سزاوار اين ماه است بسر آورند، تا همگان از برنامه هاى سازنده اسلامى بهرهور شوند.

در حديث است كه از حضرت امام حسن عسگرى(عليه السلام) پرسيدند: چرا روزه واجب شده است؟

فرمودند: «تا ثروتمند درد گرسنگى را دريابد و به فقير توجه كند».^[19]

در حديث ديگر آمده است كه «هشام» از امام صادق(عليه السلام) علت روزه را پرسيد.

امام(عليه السلام)فرمود: «جز اين نيست كه خداى (عزّوجّل) روزه را واجب كرد تا غنى و فقير با هم به واسطه آن مساوى گردند و اين بدان جهت است كه غنى رنج گرسنگى را لمس نكرده بوده تا به فقير رحم كند، و هر وقت چيزى خواسته قدرت بدست آوردن آن را داشته است، پس خداى عزّوجّل خواسته است كه ميان بندگانش يكنواختى بوجود آورد، ثروتمند درد گرسنگى را بچشد، تا بر ضعيف رقّت كند و بر گرسنه رحم نمايد».^[20]