من از اين ماجرا خوشحال شدم و مايل بودم سؤالاتى از او كرده و امتحانش كنم قرآنى به دست گرفته و او را آزمودم ديدم ياللعجب اين مرد دهاتى بى سواد با تسلّط كامل سؤالات را پاسخ مى گويد در حالى كه اگر كسى به قيافه اش نگاه مى كرد فكر مى كرد اين دهاتى ساده حتى سوره حمد و قل هو اللّه را به زحمت مى خواند او ملاكاظم يا به تعبير ديگر «كَلْ كاظم» ناميده مى شد و در آنروز هنوز وجودش در محافل علمى به اصطلاح كشف نشده بود و در قم از او خبر نداشتند. من هنگام باز گشت به قم اين ماجرا را به عنوان ره آورد جالبى از اين سفر براى دوستان شرح دادم و همگى تعجب كردند كه مردى به اين شكل و اين صورت چنان تسلّط عجيبى بر قرآن داشته باشد.
بعد از مدتى بعضى از علاقمندان او را به قم دعوت كردند و آوازه او همه جا پيچيد، خدمت مراجع و آيات بزرگ مخصوصاً آية اللّه العظمى بروجردى رسيد و طلاب در مدرسه فيضيه مثل پروانه اطرافِ وجود او را مى گرفتند و اگر كسى از دور اين منظره را مى ديد تعجب مى كرد كه اين مرد ساده دهاتى با همان لباس محلى در ميان اين جمع طلاب چه مى گويد ولى واقعاً او از نظر تسلّط بر آيات قرآنى دريايى بود و چشمه جوشانى و طلاب همچون تشنگانى بر گرد اين چشمه.
گاه بعضى از طلاب چند جمله از آيات مختلف قرآن را از سوره هاى متعدد گرفته و با هم تلفيق مى كردند (البته تلفيقى مناسب نه زننده و معلوم البطلان) و مى گفتند كَلْ كاظم اين آيه در كدام سوره است او خنده اى مى كرد و مى گفت ناقلاگرى مى كنيد جمله اول در فلان سوره و قبل و بعدش اين است و جمله دوم در فلان سوره و قبل و بعد آن چنين است و همچنين جمله هاى ديگر.
گويى قرآن را بر لوحى نوشته بودند و همه يكجا در مقابل چشمش بود با اين قيد كه جاى آيات را نيز دقيقاً مى دانست تا سؤال مى شد نگاه بر اين لوح بزرگ مى كرد و همه چيز را به روشنى مى ديد و پاسخ مى گفت.
