4. خواندن سوره فاتحه، آية الكرسى^[47]، آيه «شهِدَاللّه»^[48]، آيه مُلك تا «بغير حساب»^[49]، خواندن سه بار «قل هوالله احد» و هديه به امام زمان(عج).

5. دعاى «اللّهم عَرِّفْنى نَفسَك...».

6. دعاى «صباح» حضرت امير(عليه السلام).

7. تفكّر، بخصوص بعد از نماز صبح و نماز مغرب. تفكّر نيز جنبه هاى مختلفى دارد، مثل تفكّر در محاسبه نفس و كوتاهيهاى گذشته، وظايف امروز، چاره انديشى براى موانع و بازدارندگان از خير، در دل گذراندن نيّت هاى خوب براى امروزش، تفكّر درباره خودش، رفتارش با مسلمانان، درباره نعمتهاى نهان و آشكار خدا و سپاس آنها، انديشيدن درباره عقوبتهاى الهى، درباره مرگ، خودشناسى، اسرار هستى، صفات و اسماء خدا و از اين گونه امور. در خبر است كه يك ساعت تفكّر، بهتر از يك سال عبادت، يا هفتاد سال عبادت است.^[50] علّت آن هم روشن است، زيرا انديشيدن، معرفت و محبّت انسان را مى افزايد. فكر، كليد شناخت و عامل روشن شدن معروف و شهود آن است و محبت را مى افزايد، چون كه قلب، جز به كسى كه او را زيبا، با شكوه و اهل خير بشناسد عشق نمىورزد و اين محبّت، جز با شناخت صفات جمال و جلال الهى فراهم نمى گردد و انديشيدن كليد اين معرفت و شناخت است. ذِكر و يادآورى نيز محبت آور است.

8. سجده شكر پس از نماز نيز از تعقيبات مهم است، هم شكر بر اينكه توفيق اداى نماز را داد و هم براى نعمتهاى الهى.

نمازهاى نافله

از كارهاى عبادى مهمّ، يكى هم خواندن نمازهاى نافله است و به وسيله اين نمازهاى مستحب، كاستيهاى واجبات از نظر توجّه قلبى جبران مى شود. سزاوار است كه نوافل ترك نشود، هر چند در كمترين حدّ آن، اگر چه در حالتِ رفتن در پى كارهاى روزانه باشد (چون نماز مستحب را در حال حركت هم مى توان خواند.)