امّا روايات:
پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله وسلم) فرمود: خداوند به نمازى كه نمازگزار، قلبش همراه بدنش حاضر نباشد نمى نگرد.[18]
و فرمود: وقتى نماز واجب مى خوانى سر وقت بخوان، نماز وداع كننده اى كه مى ترسد ديگر بازگشتى نداشته باشد.[19] يعنى گويا آخرين نماز است.
نمونه هايى از نماز اولياى خدا
حضرت ابراهيم(عليه السلام) هنگام نماز و نيايش، ناله اش تا مسافت يك ميلى شنيده مى شد. در نمازش مثل بيمناكان زارى مى كرد.
به نقل يكى از همسران پيامبر: پيامبر خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) با ما مشغول صحبت بود. وقت نماز كه مى رسيد، گويا ما را نمى شناخته و ما هم او را نمى شناخته ايم!
اميرالمؤمنين(عليه السلام) هنگام وضو از بيم خدا رنگ از چهره اش مى پريد و هرگاه وقت نماز مى شد مى لرزيد و رنگ به رنگ مى شد. علّت آن را پرسيدند. فرمود: هنگام اداى امانتى رسيده است كه آسمانها و زمين از پذيرفتن آن ابا كردند و ترسيدند.
امام حسن مجتبى(عليه السلام) وقتى از وضو گرفتن فارغ مى شد رنگش عوض مى شد. وقتى از او پرسيدند، فرمود: كسى كه مى خواهد بر خداى صاحب عرش وارد شود، سزاوار است كه رنگ ببازد!
امام سجاد(عليه السلام) هنگام وضو رنگش دگرگون مى شد. خانواده اش مى پرسيدند: اين چه حالتى است كه هنگام وضو پيدا مى كنى؟ مى فرمود: آيا مى دانيد در حضور چه كسى مى خواهم بايستم؟ گاهى آن حضرت را مى ديدند كه در نماز، عبا از دوشش مى افتد ولى آن را درست نمى كند تا نمازش پايان يابد. علّت را مى پرسيدند. مى فرمود: واى بر شما! مى دانيد در برابر چه كسى بودم؟ نماز بنده به مقدارى پذيرفته است كه اقبال و توجّه قلبى داشته باشد. وقتى امام سجاد(عليه السلام) به نماز مى ايستاد، مثل تنه يك درخت بى حركت بود، مگر آنچه را باد تكان دهد!
