خداوند از ميان خاندان لاوى پيامبرى به نام اِشْمُوئيل يا شَمُوئيل در زبان عبرى، يعنى شنيده شده خدا،^[12] برانگيخت كه او در طى چهل سال توانست به اوضاع بنى اسرائيل سر و سامانى دهد، مردم را به خداپرستى دعوت كند و از بت پرستى باز دارد. داستان او در سوره بقره آمده است.

امين الاسلام طبرسى در مجمع البيان در قول خدا: «وَ قالَ لَهُمْ نَبِيُّهُمْ...^[13]» گفته است كه در نام نبىّ اختلاف كرده اند: بعضى اسم او را شَمْعُون بن صَفِيَّه از فرزندان لاوى دانسته اند و بعضى يُوشَع و بعضى اِشْمُوئيل.

على بن ابراهيم در تفسيرش از امام محمد باقر(عليه السلام) روايت كرده است: «إنَّ بَنى إسْرائيلَ بَعْدَ مُوسى عَمِلُوا الْمَعاصى وَ غَيَّرُوا دينَ اللّهِ وَ عَتَوْا عَنْ أَمْرِ رَبِّهِمْ، وَ كانَ فيهِمْ نَبِيٌّ يَأْمُرُهُمْ وَ يَنْهاهُمْ فَلَمْ يُطيعُوهُ; بنى اسرائيل بعد از موسى گناه كردند و دين خدا را تغيير دادند و امر پروردگارشان را عصيان ورزيدند. در ميان ايشان پيامبرى بود كه آنان را امر به معروف و نهى از منكر مى كرد، اما نمى پذيرفتند.»^[14]

خداوند جالوت را، كه از قِبْطِيان بود، بر آنان مسلّط گرداند و او خوارشان ساخت: مردان آنان را كشت، ايشان را از خانه هايشان بيرون كرد، اموالشان را به غارت برد و زنانشان را به بردگى گرفت. از اين رو، به پيشگاه پيامبرشان ناليدند و از او خواستند تا از خدا بخواهد ملكى براى ايشان بفرستد كه با او در راه خدا بجنگند.

اين نبى، كه بعضى نامش را اشموئيل دانسته اند، با وجود مخالفت جمعى از آن قوم، طالوت را ، كه در علم و قدرت بدنى سرآمد و برجسته بود، به پادشاهى برگزيد. جمعيت زيادى با طالوت براى جنگ با جالوت به راه افتادند. او به آنان خبر داد كه به نهر آبى^[15] مى رسند و نبايد از آن چيزى بياشامند مگر به اندازه كفِ دستى. وقتى به آن آب رسيدند شصت هزار نفر از آن نوشيدند و عده اى كه ننوشيدند حتى كف دستى هم آب برنداشتند، 313 نفر بودند. وقتى به سپاهيان جالوت رسيدند و بسيارىِ آنان را ديدند عده اى گفتند: ما نمى توانيم با ايشان مقابله كنيم، ولى عده اى ديگر گفتند: «چه بسا، گروه اندكى كه به اذن خدا بر گروه بسيارى پيروز مى شود» و اين گونه شد : داوود سنگى در فلاخن خويش گذارد و به سوى جالوت روانه كرد و او را هلاك گرداند و بدين رو، سپاهيان طالوت پيروز شدند.^[16]

مرقد مطهر حضرت اشموئيل در يازده كيلومترى شهرستان ساوه (جاده بويين زهرا) واقع است. مرقد را در گذشته هاى دور ساخته اند كه از آن، اطلاع كافى در دست نيست; اما قسمت شرقى آن را به دستور ناصرالدين شاه قاجار ، به حرم افزودند و سنگ نبشته اى در آن جا هست كه مبيّن حضور شاه قاجار و همراهانش است.