انسان، مالك وجودش نيست; وجود را خداى متعال به او بخشيده است تا آن را سرمايه قرار دهد و مالك حقيقى اين سرمايه شرط كرده كه آن را در اين تجارتگاه بر او عرضه كنند; در غير اين صورت، عرضه آن بر غير مالك حقيقى جز خسران و زيان در بر نخواهد داشت، زيرا:

اوّلا ; قدر و قيمت آن را جز خداى متعال نمى داند.

ثانياً ; در تجارت، بها بايد همتاى كالا يا بيشتر باشد و إلاّ در آن ضرر و زيان است. و بهاى وجود انسان فقط در نزد خداست. و اين جا عرضه كالا به غير او، به گونه اى است كه نه تنها سودى به دست نمى آيد، و نه تنها بها، همتاى آن نيست، و نه تنها شخص ضرر مى كند; بلكه آنچه هست زيان است; يعنى، اصل سرمايه نيز پوچ و هيچ مى شود. زيرا جايگاه اين متاع نزد خداست. و در غير آن منزل قدس، پوچ و هيچ مى گردد.

ثالثاً ; عرضه به غير، ناديده گرفتن شرط است. و لذا تصرّف عدوانى خواهد بود و چنين تصرّفى موجب لذّت و عذاب در آخرت است.

«وَالْعَصْرِ إنَّ الاْنْسانَ لَفى خُسْر إلاّ الَّذينَ امَنُوا وَ عَمِلُوا الصّالِحاتِ...^[123];

به عصر (رسالت و ولايت) سوگند; براستى انسان در زيان است جز آنان كه گرويدند و اعمال شايسته انجام دادند...»

حقيقت عبادت و پرستش، عرضه وجود است بر صاحب آن، بطورى كه انسان در پرتو آن به خير و كمال حقيقى اش نايل مى گردد و لذّت نيز جز رسيدن به خير و كمال نيست. لقاى خدا، بهشت، لذّات اخروى و لذّات معنوى و انسانى ثمره آن خير و كمال است; ثمره اى كه عين آن كمال است نه چيزى جداى از آن.