- انسان شناسى
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
- 37
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
- 78
- 79
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
- 90
- 91
- 92
- 93
- 94
- 95
- 96
- 97
- 98
- 99
- 100
- 101
- 102
- 103
- 104
- 105
- 106
- 107
- 108
- 109
- 110
- 111
- 112
- 113
- 114
- 115
- 116
- 117
- 118
- 119
- 120
- 121
- 122
- 123
- 124
- 125
- 126
- 127
- 128
- 129
- 130
- 131
- 132
- 133
- 134
- 135
- 136
- 137
- 138
- 139
- 140
- 141
- 142
- 143
- 144
- 145
- 146
- 147
- 148
- 149
- 150
- 151
- 152
- 153
- 154
- 155
- 156
- 157
- 158
- 159
- 160
- 161
- 162
- 163
- 164
- 165
- 166
- 167
- 168
- 169
- 170
- 171
- 172
- 173
- 174
- 175
- 176
- 177
- 178
- 179
- 180
- 181
- 182
- 183
- 184
- همه صفحات
زيبايى طبيعت در لطافت گل و بوى عطر آن و در منظره زيباى دشت و كوه و جنگل و چشمه هاى جوشان آن از دل سنگلاخها و صخره ها و... ظاهر مى گردد و هر بيننده اى را به خود جلب كرده، او را به شگفت وا مى دارد.
امّا انسان، اين زيباترين زيباها و اين روح خدا در طبيعت، هر پديده اى را در برابر زيبايى خويش خاضع مى گرداند; تا به جهان هستى بفهماند كه به خاطر او آفريده شده است.
واضح است كه آنچه زيباى ظاهرى در بر دارد، مصداقى از زيبايى طبيعت است. زيبايى روح انسانى، در چشمهاى بادامى و ابروهاى كمانى و... نيست; اين نوع زيبايى و جمال، ظاهرى از طبيعت است. ظهور جمال انسانى در كلام و بيان اوست; در انديشه و رفتار اوست; زيبايى انسان در حسن خلق و مكارم اخلاق ظاهر مى گردد; آن گاه كه با كلام و رفتارش، قلب رمنده انسانى را به كف مى آورد; هنگامى كه دست نوازش بر سر يتيمى مى كشد و عسل و نان و در دهان او مى گذارد; آن گاه كه گرسنه اى را سير كرده، برهنه اى را مى پوشاند; وقتى كه در برابر حق خاضع مى شود و به راز و نياز با او مى پردازد و از كارهاى زشت گذشته خود پشيمان شده، در برابر معبود خويش اشك مى ريزد و زمزمه مى كند:
«إلهى كيف أدعوك و أنا أنا و كيف أقطَعُ رجائى منكَ و أنت أنت...[94];
معبودم! چگونه تو را بخوانم و حال اين كه من موجودى در نهايت فقر ذاتى هستم و چگونه مى توانم از تو قطع اميد كنم و حال اين كه تو در اوج بى نياز مطلق بوده و به بنده ات رحيم و مهربانى...»
در اين مواقع است كه انسان زيباييهاى روح خود را ظاهر مى كند; نيايش در دل شب و انجام فرايض و عبادات به معناى عامش مظهر جمال انسانى هستند و ظهور حسن و زيبايى انسان در اينست كه با ثنا و حمد خدا به لقاى او نايل گردد. اگر لقاى خدا محلّ ظهور زيباييهاى انسانى است، روح انسانى مظهر جمال خداوندى است. به بيان زيباى علاّمه طباطبايى: «حقيقت ثنا همين است كه معلول، جمال علّت را دارا مى شود و به صفات نيكوى الهى آراسته مى گردد.»
