1. او هرچند از طريق عقل به كشف مفاهيم كلى رسيده است لكن از درك جزئيات بازمانده است.

. 2مسائل عقلى مسئوليت آور نيست و او احساس مسئوليت در برابر معلومات عقلانى خويش نمى كند; زيرا فهم يك مطلب از طريق عقل پديده اى علمى است امّا تقدّسى كه مسئوليت ساز باشد ندارد. به همين جهت است كه انسان جدا شده از دين (وحى، ايمان و مبدأ غيب و قرآن، رسول و امام معصوم) در پندارها فرو مى رود و آنها را در مكان واقعيتهاى علمى مى گذارد و پايه و اساس زندگى كردن قرار مى دهد، در صورتى كه پندار و گمان، انسان را از حقّ بى نياز نمى كند.

«وَ ما يَتَّبعُ اَكْثَرُهُمْ اِلاّ ظناً اِنَّ الظَنَّ لا يُغْنى مِنَ الْحَقِّ شيئاً اِن اللّهَ عَليمٌ بما يَفْعَلُونَ^[38];

و بيشتر آنها جز از گمان (و پندارهاى بى اساس) پيروى نمى كنند (در حالى كه) گمان هرگز انسان را از حق بى نياز نمى سازد (و به حقّ نمى رساند) خداوند آنچه انجام مى دهند آگاه است.»

و از آن جهت كه افراد پندارگرا، افرادى غافل هستند، قرآن مجيد به همنشينى و معاشرت با آنانى كه در مسير دين حركت مى كنند و در تمام اوقات خدا را مى خوانند امر فرموده و از اطاعت گروه غافل و پندارگر نهى كرده است، و ظالمين و خارج شدگان از دين را به جهنم تخويف نموده و ايمان آورندگان و داخل شدگان در دين را به بهشت وعده داده است.

وَاصْبِر نَفْسَكَ مَعَ الذينَ يَدْعُونَ رَبَّهُم بِالغَداوة و العَشِىِّ يُريدونَ وَجْهَهُ و لا تَعْدُ عَيناكَ عَنهُم تُريد زينَة الحيوةِ الدُّنيا و لا تُطع مَنْ أغْفلنا قَلبَهُ عَن ذِكرِنا و اتّبع هَويه و كان اَمرهُ فُرطا^[39];

با صبر و شكيبائى با كسانى همراه باش كه پروردگار خود را صبح و شام مى خوانند، و رضاى او را مى طلبند، و چشمهاى خود را، به خاطر زينت زندگى دنيا، از آنها برمگير و از كسانى كه قلبشان را از ياد خود غافل ساختيم و هوا و هوس خود را پيروى مى كنند، و كارهايشان افراطى است، اطاعت مكن.»