- آيين زندگى و درسهاى اخلاق اسلامى
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
- 37
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
- 78
- 79
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
- 90
- 91
- 92
- 93
- 94
- همه صفحات
«محققاً كسانى كه كتاب خدا را مى خوانند و نماز را (با حدود و شرايطش) به پا مى دارند و از آنچه ما آنان را روزى داده ايم، در نهان و آشكار انفاق مى كنند، تجارتى را اميد دارند كه هرگز كسادى نيابد تا خدا مزدهاى ايشان را كامل بدهد و از فضل خود به آنان بيفزايد كه خداوند آمرزنده و شكور (پاداش فراوان دهنده) است.» [417]
«محققاً پرهيزگاران (در آخرت) در باغها و در (كنار) چشمه ها هستند در حالى كه آنچه را (از نعمتها) كه پروردگارشان به آنان عنايت فرموده است مى گيرند، بدين جهت كه ايشان قبل از آن (يعنى در دنيا) نيكو كاران بوده اند; چون كم شبى را (بدون عبادت) مى خوابيدند (يا كمى از شب را مى خوابيدند) و در سحرها استغفار مى نمودند و در اموالشان براى سائل و محروم، حق و نصيبى مى دادند.» [418]
«هر كس به آنچه كسب و عمل نموده در گرو است مگر اصحاب يمين كه (به سبب انجام اعمال نيك، خود را از گرو بيرون آورده و در آخرت) در باغهاى بهشت بوده از يكديگر مى پرسند از (حال) گناهكاران (و به گناهكاران كه در دوزخند از همان دور مى گويند:) چه چيز شما را به دوزخ كشاند و در آورد؟ گناهكاران مى گويند: (سبب آوردنمان به دوزخ اين كه) ما از نماز گزاران نبوديم (و از اتباع ائمّه معصومين نبوديم) مستمند را اطعام نمى كرديم و با داخل شدگان (در باطل و معاصى) داخل مى شديم و روز جزا را تكذيب مى نموديم تا اين كه يقين (مرگ) ما را آمد و به ما رسيد.» [419]
«اما انسان هرگاه پروردگارش او را آزمايش كند پس گراميش دارد و به او نعمت و وسعت دهد (به خود مغرور مى شود و خود را شايسته اكرام مى پندارد) و مى گويد: پروردگارم مرا اكرام نموده است. و اما چون آزمايشش كند به اين كه روزيش را بر او تنگ سازد (از خداوند ناراضى و شاكى شده) و مى گويد: پروردگارم مرا اهانت (و خوار و ذليل) كرده است; نه چنين است كه انسان مى گويد بلكه (اين وسعت و تنگى روزى براى آزمايش است كه شما) يتيم را اكرام نمى كنيد و يكديگر را بر طعام و خوراك دادن مسكين ترغيب و تحريص نمى كنيد و ميراث را يك جا مى خوريد (حلال و حرام و نصيب خود و ديگران را با هم) و مال را فراوان دوست مى داريد ... (تا اين كه مى فرمايد چون قيامت بر پا شود) در آن روز آدمى متذكر و پشيمان مى گردد; ولى آن تذكر و پشيمانى كجا براى او سود مى دهد؟ مى گويد: اى كاش كه براى حيات و زندگيم (كه حيات دائمى، اخروى است ذخيره اى از انفاقات و ساير اعمال حسنه) پيش فرستاده بودم.» [420]
