- آيين زندگى و درسهاى اخلاق اسلامى
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
- 37
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
- 78
- 79
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
- 90
- 91
- 92
- 93
- 94
- همه صفحات
«خدا را بپرستيد و چيزى را به او شريك مگردانيد و به پدر و مادر و خويشان و يتيمان و مستمندان و همسايه نزديك و همسايه دور (يا همسايه خويش و همسايه بيگانه) و مصاحب در پهلو و مسافر محتاج و به آنچه دستهاى شما مالك شده (بردگان) نيكى و احسان كنيد كه خدا، متكبرِ خودبينِ فخر فروش را دوست نمى دارد. (كه همين تكبر و خودبينى و فخر فروشى مانع از احسان و اعتناء به ديگران مى شود).» [413]
«بشتابيد به سوى (موجبات) آمرزشى از جانب پروردگارتان و بهشتى كه پهناى آن به قدر آسمانها و زمين است كه براى پرهيزگاران (از معاصى) آماده شده است; آنانكه در حال خوشى و توانايى و هنگام تنگدستى (هر چه مى توانند به محتاجان) انفاق مى كنند و فرو برندگان خشم و عفو كنندگان از مردمند و خدا نيكو كاران را دوست مى دارد.» [414]
«مثل آنانكه اموال خود را در راه خدا انفاق مى كنند; همچون دانه اى است كه هفت خوشه بروياند كه درهر خوشه صد دانه باشد و خدا براى هر كه بخواهد (ثواب عمل او را) چند برابر مى افزايد و خدا واسع (پر بخشش) و داناست، كسانى كه اموال خود را در راه خدا انفاق مى كنند و آنچه را كه انفاق نمودند از پى آن منّت و اذيّتى (به اشخاص مورد انفاق) نمى رسانند، اجرشان نزد پروردگارشان است و نه ترسى بر ايشان است و نه (در قيامت) اندوهگين مى شوند. سخن نيكو (به محتاجان گفتن) و مغفرت و گذشت، از صدقه و انفاقى كه در پى آن اذيت و آزار (به اشخاص مورد انفاق) درآيد بهتر است و خدا بى نياز و حليم است.» [415]
«جز اين نيست كه اشخاص با ايمان (كامل) كسانى هستند كه چون نزدشان خدا ياد شود، دلهاى آنان بيمناك گردد و چون آيات خدا بر آنان خوانده شود بر ايمانشان بيفزايد و بر پروردگارشان توكل و اعتماد مى كنند، هم ايشان كسانيند كه نماز را (با شرايط آن) به پا مى دارند و از آنچه ما آنان را روزى داده ايم (بر محتاجان) انفاق مى كنند; آنان همان كسانند كه به حقيقت اشخاص با ايمانند، براى ايشان نزد پروردگارشان درجاتى و آمرزشى و روزى فراوان و عالى است.» [416]
