- آيين زندگى و درسهاى اخلاق اسلامى
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
- 37
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
- 78
- 79
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
- 90
- 91
- 92
- 93
- 94
- همه صفحات
اميرالمؤمنين(عليه السلام): «خلاص و نجات (از عذاب الهى) فقط به اخلاص ممكن مى شود.» [24]
امام باقر(عليه السلام): «اگر بنده اى عملى به جا آورد كه بدان رضاى خدا و سراى آخرت را طلب كند، ولى در آن رضاى احدى از مردم را نيز داخل كند مشرك است (به شرك ريايى).» [25]
رسول اكرم(صلى الله عليه وآله وسلم): «راستى براى هر امرِ حقى حقيقتى است، و بنده خدا به حقيقت اخلاص نمى رسد، مگر اين كه دوست نداشته باشد كه بر هيچ عملى ستوده شود.» [26]
امام صادق(عليه السلام): «عمل خالص آنست كه نخواهى احدى تو را بر آن بستايد مگر خداوند عزّوجلّ.» [27]
شرك ريائى
ريا حرام و موجب بطلان عبادت و يك قِسم شرك است كه با آن آدمى عبادت خدا را براى وانمودن به خلق به جا مى آورد.
هر عبادتى را اگر شخص به داعىِ امتثالِ امر الهى براى تحصيل رضاى او يا براى شكرگزارى از نعمتهاى او، يا حصول قرب به او، يا به محبت او، يا دستِ كم براى نجات از عذاب الهى، يا تحصيل ثواب او به جاى آورد صحيح است; ولى اگر براى تحصيل رضاى غير خداوند يا تحصيل شؤون و منافع دنيا از رياست و جاه و مقام شهرت و ... باشد، باطل خواهد بود.[28]
روايــات
در تفسير على بن ابراهيم قمى در آخر سوره كهف در ذيل آيه: «فَمَنْ كانَ يَرْجُوا لِقاءَ رَبِّهِ فَلْيَعْمَلْ عَمَلاً صالِحاً وَ لايُشْرِكْ بِعِبادَةِ رَبِّهِ اَحَداً» از امام باقر(عليه السلام)روايت مى كند كه آن حضرت فرمود: «تفسير اين آيه از رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) سؤال شد، فرمود: كسى كه براى نشان دادن به مردم و رياكارى نماز بخواند يا زكوة دهد يا روزه بگيرد يا حج نمايد، مشرك است (بارى) هر كس عملى از آنچه كه خداوند بدان امر نموده براى نشان دادن به مردم و رياكارى به جا آورد; مشرك است و خداوند عزّوجلّ عمل رياكار را قبول نمى فرمايد.» [29]
