- آيين زندگى و درسهاى اخلاق اسلامى
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
- 37
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
- 78
- 79
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
- 90
- 91
- 92
- 93
- 94
- همه صفحات
روايــات
از امام باقر(عليه السلام): «بد بنده اى است، بنده اى كه براى او طمعى باشد كه بكشاند او را.» [291]
از على(عليه السلام): «بهترين امور، امرى است كه از طمع عارى باشد. * صلاح ايمان، ورع، و فساد آن طمع است. * خوارى مردان در مطامع است. * از فريب طمع بپرهيز كه چراگاهِ آن وخيم است. * كسى كه نفس خود را از پستى مطامع پاك نكرد، خود را ذليل و خوار كرده است و در آخرت خوارتر و رسواتر است.» [292]
از امام باقر(عليه السلام): «پايدارىِ عزّت را، به ميراندن طمع بجوى.» [293]
حياء (شرم) و بى شرمى
شرم (حياء) در آدمى يكى از خصال پسنديده است، و منظور، شرم از انجام دادن كار بد و از ترك طاعت پروردگار و ارتكاب معصيت است; كه عقلاً و شرعاً (چنين شرمى) نيكو و ممدوح است; ولى شرم در انجام كار نيك و براى طاعت پروردگار و ترك كار بد و معصيت، مذموم و احمقانه است. در مواضعى كه شرم و حياء ممدوح است، بى شرمى البته بسيار مذموم و ممنوع مى باشد.
روايــات
از امام صادق(عليه السلام): «حياء از ايمان و ايمان (يعنى شخص با ايمان در آخرت) در بهشت است.» [294]
از امام صادق(عليه السلام): «ايمانى نيست براى كسى كه هيچ حياء ندارد.» [295]
