از امام صادق(عليه السلام): «به راستى تارك كسب و كار، دعايش مستجاب نشود; گروهى از ياران پيغمبر(صلى الله عليه وآله وسلم) چون آيه «وَ مَنْ يَتَّقِ اللهَ يَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجاً الخ»، نازل شد، درهاى محل كسب و تجارت خود را بسته و به عبادت روآوردند و گفتند: با اين آيه ما كفايت شديم، و اين خبر به پيغمبر(صلى الله عليه وآله وسلم) رسيد، پى ايشان فرستاد و فرمود: چه شما را بر اينكار وادار كرد؟ گفتند: اى رسول خدا! خداوند روزيهاى ما را تَكَفُّل فرمود; پس ما رو به عبادت آورديم (و دست از كار و جستجوى روزى كشيديم). پيغمبر(صلى الله عليه وآله وسلم)فرمود: كسى كه چنين كند، دعايش مستجاب نشود، بر شما باد بر طلب روزى.» ^[226]

از پيغمبر اكرم(صلى الله عليه وآله وسلم): «همانا چند دسته از امت من دعايشان مستجاب نگردد; كسى كه بر پدر و مادر خود نفرين كند; و كسى كه بر بدهكار خود كه مالش را برده و از او سند و شاهدى نگرفته نفرين كند، و كسى كه بر زن خود، با آنكه خداوند عزّوجل رهايى و طلاقش را به دست او نهاده است، نفرين كند، و كسى كه در خانه بنشيند و دعا كند كه خدايا به من روزى ده و خارج نشود و جستجوى روزى نكند; پس خداوند عزّوجلّ فرمايد: بنده من آيا براى تو راه طلب و تصرّف در زمين را با اعضاى سالم قرار ندادم تا عذرى ميان من و تو باقى نماند (يا، تا معذور باشى ميان من وخودت) در طلب نمودنت براى پيروى امر من و تا اين كه بار، بر خويشان و كسانت نشوى، پس اگر خواستم روزى (وسيع) دهم تو را و اگر خواستم تنگ گيرم بر تو، و چون طلب كردى نزد من معذور باشى; و كسى كه خداوند به او مال بسيار روزى كند و او تمام آن را خرج كند و رو به دعا آورد و بگويد خدايا روزى ده مرا، خداوند عزّوجلّ به او فرمايد: آيا به تو روزى وسيع ندادم؟ پس چرا در خرج ميانه روى نكردى، همچنانكه تو را امر نمودم؟ و چرا اسراف و زياده روى نمودى با آنكه تورا از اسراف نهى كرده بودم؟»^[227]