- آيين زندگى و درسهاى اخلاق اسلامى
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
- 37
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
- 78
- 79
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
- 90
- 91
- 92
- 93
- 94
- همه صفحات
وفاى به عهد (پيمان) و پيمان شكنى
در موضوع وفاء به پيمان، نسبت به هر كس كه باشد، در اسلام اهميت زيادى داده شده و از شكستن پيمان، منع شديد شده است.
قرآن كريم
«اى كسانى كه ايمان آورده ايد به عهد و پيمانها وفا كنيد.» [152]
در اوصاف مؤمنين رستگار مى فرمايد: «و كسانى كه امانتها و پيمان خود را رعايت كننده اند.» [153]
«به عهد و پيمان وفا كنيد كه البته به آن (در قيامت) بازخواست خواهيد شد.» [154]
پس از آنكه در آيات اوّل سوره توبه به مشركين معاهد كه نقض عهد نموده بودند، اخبار و اعلام برائت و بيزارى از جانب خداوند و رسول مى شود و فقط تا چهار ماه به آنان مهلت عدم تعرض داده مى شود، مى فرمايد: «مگر آن مشركينى كه با ايشان معاهده كرديد; سپس آنها چيزى از شرايط عهدنامه را كم نكردند و احدى از دشمنانِ شما را بر ضرر شما كمك ننمودند; پس عهد آنان را تا آخر مدت معاهده، وفا و تمام كنيد كه (وفاء به عهد در اين مورد از تقوى است و) هر آينه خداوند متقين و پرهيزگاران را دوست مى دارد.» [155]
درباره دسته اى از مؤمنين مكه كه به مدينه هجرت ننموده بودند، مى فرمايد: «اگر ايشان از شما (ساكنين مدينه) در دين طلب يارى كنند، پس بر شماست ياريشان كنيد; مگر بر ضرر قومى (از كفار) كه ميان شما و ايشان عهد و پيمانى باشد (كه در اين صورت يارى كردن، حتى به مسلمين، جايز نيست) و خداوند به آنچه مى كنيد، بيناست.» [156]
