- آيين زندگى و درسهاى اخلاق اسلامى
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
- 37
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
- 78
- 79
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
- 90
- 91
- 92
- 93
- 94
- همه صفحات
«مسلماً مؤمنين آنانند كه چون به ياد خدا افتند دلهاشان بيمناك شود (از عظمت و مخالفت و معصيت او) و هنگامى كه آيات خدا بر ايشان خوانده مى شود ايمان آنان زياد مى گردد و برپروردگارشان توكل مى كنند.» [121]
«به راستى خداوند متوكلين را دوست مى دارد.» [122]
روايــات
از امام صادق(عليه السلام): «همانا بى نيازى و عزت، مى گردند و در هر موضع (در هر شخصى) كه توكل بيابند فرود مى آيند و آنجا را وطن خود قرار مى دهند.» [123]
از پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) روايت است كه فرمودند: «هر كس دوست دارد كه (روحاً) از تمام مردم نيرومندتر باشد، بايد بر خدا توكل نمايد.» [124]
و نيز فرمودند: «هر كس مايل است كه پرهيزگارترين مردم شود پس بايد توكل بر خدا كند.» [125]
اعتصام به خدا
اعتصام به خدا; چنگ زدن به لطف الهى و تمسّك جستن و ملتجى شدن به اوست به منظور حفظ از گمراهى و معصيت خدا، يا از هر شر و مكروه ديگرى. اسلام در حالى كه به شدت مردم را به سعى و كوشش و تلاش در محيط زندگى براى بهتر زيستن و انتظام زندگانى دستور مى دهد آنان را به اعتصام و توسل به خدا در همه احوال، تشويق مى كند.
