عُجب

خودپسندى، از خود راضى بودن، خود بينى، به خود باليدن، بزرگ انگاشتنِ خود، به جهت وصفى از اوصاف نفسانى يا به جهت رأى و فكر خود در امور يا به عمل و كردارى از خود، حالتى بسيار بد و مهلك است، و در مدارك دين اسلام از آن مذمت و منع شده است.

روايــات

از امام صادق(عليه السلام): «كسى كه خود پسندى بر او وارد شود، هلاك مى شود.» ^[61]

از امام صادق يا امام باقر(عليهما السلام): «دو نفر وارد مسجد شدند يكى عابد و ديگرى فاسق و چون از مسجد خارج شدند فاسق صدّيق بود، و عابد فاسق; زيرا چون عابد داخل مسجد شد به عبادت خود مى باليد و در اين فكر بود، ولى مرد فاسق در فكر پشيمانى از گناهش بود و طلب آمرزش از خداوند متعال مى نمود.» ^[62]

از رسول اكرم(صلى الله عليه وآله وسلم): «سه چيز از جمله مهلكات است: هوى و هوسى كه پيروى شود، و حرص و بخلى كه اطاعت گردد، و به خود باليدن انسان.» ^[63]

از على(عليه السلام): «از نادانى همين بس تو را، كه به دانشت ببالى.» ^[64]

از على(عليه السلام): «كار بدى كه تو را بد آيد و بد حال كند، بهتر است نزد خداوند از كار نيكى كه تو را به عجب آورد.» ^[65]

از على(عليه السلام): «معجب شدن آدمى به نفس خود; يعنى خودپسندى آدمى، دليل بر ضعف عقل اوست.» ^[66]