- آيين زندگى و درسهاى اخلاق اسلامى
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
- 37
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
- 78
- 79
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
- 90
- 91
- 92
- 93
- 94
- همه صفحات
آيا نمى بينى كه اين گوينده در مُلك خدا براى او شريكى قرار داده است كه او را روزى مى دهد، و از او دفع بلا مى كند.» كسى عرض نمود: «اگر كسى بگويد: اگر خداوند بر من به وسيله فلانى منّت نمى نهاد هلاك مى شدم چگونه است؟» فرمود: «بلى در اين گفتار عيبى نيست.» [43]
و از امام باقر و صادق(عليهما السلام) درباره شرك در اين آيه نيز نقل شده كه مراد، شرك در نعمت ها است. يعنى در نعمتهاى خداوند متعال، مردم از منعم حقيقى غفلت مى كنند و نعمت را تنها به وسائط در نعمت مستند مى نمايند; پس، غير خدا را از اين راه شريك خدا در ايصال و اعطاء نعمت قرار مى دهند. [44]
تكبّر و تواضع
يكى از صفات ناپسند تكبر است و آن عبارت است از اين كه آدمى خود را برتر و بالاتر از ديگرى بپندارد و در رفتار و كردار و گفتارش ديگرى را تحقير نمايد، و فرق اين با عُجْب كه بعد از اين مى آيد، آنست كه در حالت عجب آدمى خود را شخص ممتازى دانسته و خودپسند است; اگر چه پاى كسى ديگر در ميان نباشد، ولى در حالت كبر پاى غير نيز در ميان است و خود را از او برتر و بالاتر مى بيند; و ضد صفت تكبر، تواضع و فروتنى است كه از اخلاق و صفات نيكوست.
قرآن كريم
«از روى كبر و ناز بر زمين راه مرو كه تو (با پاى خود) هرگز زمين را نمى توانى شكافت، و در بلندى هرگز به كوه ها نخواهى رسيد.» [45]
در وصيت لقمان به فرزندش در سوره لقمان: «به تكبر و ناز از مردم رُخ متاب و در زمين به نشاط و تبختر، قدم بر مدار كه خدا مردم متكبرِ فخر كننده را دوست نمى دارد، در رفتن ميانه رو باش و از صدايت بكاه، كه ناخوشترين صداها آواز خران است.» [46]
