مطلق بودن اخلاق بدين معناست كه حسن و قبح در مسائل اخلاقى دائمى بوده و آنچه موضوع حسن است، هميشه و دائماً نيكو است; و آنچه متعلّق قبح قرار مى گيرد; دائماً و هميشه زشت و بد است. به طورى كه افراد، زمان، مكان و حوادث و ... تغييرى در قبح و حُسن آنها به وجود نمى آورند. امّا معناى نسبى بودن اين است كه مسائل اخلاقى در معرض تغيير و تحوّل زمان، مكان و احياناً حوادث هستند. نظير سخن آنانى كه مسائل اخلاقى را تابع طبع مادّى انسان مى دانند.

دانسته شد كه اخلاق از فطريّات و وجدانيّات است; به همين لحاظ، ذاتى نفس مى باشد;  لذا در مطلق بودن آنها شك و ترديدى وجود ندارد. ولى آنچه مورد شك قرار گرفته  و برخى را به ترديد در مورد مطلق بودن اخلاق، واداشته; اين شبهه است كه: اگر  اخلاق مطلق است و مسائل آن وجدانى است، پس چرا عقل و يا شرع در برخى از مواقع، حكم به ارتكاب قبيح و ترك حسن مى كند؟ مانند آن جايى كه نفس محترمه اى در معرض خطر باشد و ما براى نجات او دروغ بگوييم و اين دروغ گفتن را تجويز كرده، گويا حُسن  صدق را به كذب بدهيم و قبح كذب را به صدق.

در پاسخ اين شبهه مى گوييم:

اين گونه نيست كه انسان، هميشه در مقام عمل، بين حسن و قبح قرار گرفته باشد. بلكه احياناً بين قبح و أقبح قرار مى گيرد. چنانكه ممكن است بين حسن و أحسن قرار گيرد. در مثال مزبور، شخص، بين دو عمل ـ كه يكى قبيح و ديگرى أقبح است ـ قرار گرفته. دروغ گفتن زشت است ولى قتل يك نفس محترمه، بدون جهت صحيح، زشت تر است; دروغ زشت است ولى شكست جبهه حق در ميدان نبرد زشت تر است; راست گفتن حسن است لكن پيروزى جبهه حق أحسن است. عمل به قبح را بر عمل به أقبح و عمل به أحسن را بر عمل به حسن ترجيح مى دهيم. و اين حكم عقل از باب اهمّ و مهم است.